Łukasz
Misztal

W operze Olgi Neuwirth przechył, sztuczność i ironiczne wyobcowanie pozwalają zanurzyć się w rzeczywistość dużo głębiej. Takie jest również rozumienie teatru dla Jelinek — jest to negatyw rzeczywistości, świat pełen dziwności, który dzięki przekształceniom mówi nam więcej o świecie niż mogłoby się wydawać.

W operze Olgi Neuwirth przechył, sztuczność i ironiczne wyobcowanie pozwalają zanurzyć się w rzeczywistość dużo głębiej. Takie jest również rozumienie teatru dla Jelinek — jest to negatyw rzeczywistości, świat pełen dziwności, który dzięki przekształceniom mówi nam więcej o świecie niż mogłoby się wydawać.

W operze Olgi Neuwirth przechył, sztuczność i ironiczne wyobcowanie pozwalają zanurzyć się w rzeczywistość dużo głębiej. Takie jest również rozumienie teatru dla Jelinek — jest to negatyw rzeczywistości, świat pełen dziwności, który dzięki przekształceniom mówi nam więcej o świecie niż mogłoby się wydawać.

Inspiracją do powstania obiektów było pojęcie „kłącza”. Doskonale opisuje ono strukturę Zagubionej autostrady. I choć według teorii określenie „kłącze” nie posiada żadnych materialnych realizacji, a jest jedynie abstraktem, teoretyczną propozycją, to próba uchwycenia go w materialnej formie wydała się dla mnie pociągająca i ciekawa, mimo że teoretycznie niemożliwa.

Inspiracją do powstania obiektów było pojęcie „kłącza”. Doskonale opisuje ono strukturę Zagubionej autostrady. I choć według teorii określenie „kłącze” nie posiada żadnych materialnych realizacji, a jest jedynie abstraktem, teoretyczną propozycją, to próba uchwycenia go w materialnej formie wydała się dla mnie pociągająca i ciekawa, mimo że teoretycznie niemożliwa.